پروتکل QUIC یک پروتکل انتقالِ پیاده‌سازی شده بر روی UDP است. اگر گاهی ترافیک شبکهٔ خود را زیر نظر بگیرید، می‌بیند که QUIC به شکل بسته‌های UDP نمایان می‌شود.
بر اساس UDP، این پروتکل نیز از شماره درگاه‌های UDP برای شناسایی خدمات خاص شبکه در یک نشانی IP داده شده استفاده می کند.
تمام پیاده‌سازی‌های شناخته شدهٔ QUIC در حال حاضر در فضای کاربری هستند چرا که این امر منجر به بالا رفتن سرعت توسعه نسبت به آن چیزی خواهد بود که فضای هسته برای پیاده‌سازی اجازه می‌دهد.
شرکت‌ها و نهادهای شبکه‌ای دیگری وجود دارند که ترافیک UDP روی درگاه‌های غیر از ۵۳ (که برای DNS استفاده می‌شود) را مسدود می‌کنند. دیگری‌ها نیز داده‌ها را به گونه‌ای محدود می‌کنند که باعث می‌شود QUIC از پروتکل‌های مبتنی بر TCP هم بدتر عمل کند. برای کارهای احتمالی برخی از اپراتورها پایانی نیست.
تا آن‌جایی که می‌توان آینده را پیش‌بینی کرد، احتمالاً تمامی استفاده از انتقال‌های مبتنی بر QUIC باید بتوانند به‌طور خوشایندی به دیگر جایگزین‌ها (مبتنی بر TCP) بازگردند. مهندس‌های گوگل پیشتر نرخِ شکست را در درصدهای تک‌رقمیِ پایین پیش‌بینی کرده‌اند.
اگر ثابت شود QUIC چیزی با ارزش به دنیای اینترنت اضافه می‌کند، آن‌وقت احتمال دارد افراد بخواهند از آن استفاده کنند و در نتیجه بخواهند که آن در شبکه‌هایشان کار کند و بدین ترتیب ممکن است شرکت‌ها شروع به بازنگری و بررسی موانع موجودِ خود کنند. طی سال‌های پیشرفت در توسعهٔ QUIC، نرخ موفقیت برای ایجاد و استفاده از اتصالات QUIC در اینترنت افزایش یافته است.